WERKEN MET EEN CHRONISCHE ZIEKTE

Geen idee of ik er goed aan doe om dit hier zomaar openbaar te gooien. Ik heb al ervaren dat sommige potentiële opdrachtgevers afhaken als ze horen dat je een chronische ziekte hebt. Ik begrijp dat wel: men vreest meteen dat de freelancer ziek zal vallen of de werkdruk niet zal aankunnen. Toch wil ik deze blog posten, net om dat vooroordeel weg te werken en de weg voor lotgenoten misschien wat vrijer te maken.

Ikzelf kamp met chronische pijnen. Een aandoening die in de schemerzone qua erkenning zit. Leven van een invaliditeitsuitkering is mogelijk maar erg onzeker omdat die elk moment kan ingetrokken worden door die genoemde schemerzone. Bovendien weiger ik enkel van een uitkering te leven. Ik wil mijn steentje bijdragen, ik wil werken voor mijn boterham. Maar een standaard 9-to-5 job is niet haalbaar voor mij. Ook halftijds werken in een vast werkstramien ging niet meer.

TERUG NAAR SCHOOL

Dat maakte het enorm moeilijk om een oplossing te vinden om toch te blijven werken. Zeker omdat veel instanties elkaar gewoon tegenspreken wat betreft de eventuele mogelijkheden.
Nu ben ik niet iemand die bij de pakken blijft zitten en na veel opzoekwerk heb ik me herschoold. Ik zocht en vond een bacheloropleiding die mij enorm interesseerde, die haalbaar was om van thuis uit te volgen én waardoor ik uiteindelijk meer kansen creëerde om alsnog (deels) te kunnen werken met mijn chronische ziekte.

35 jaar was ik, maar ik ging er vol voor. Drie jaar later studeerde ik met onderscheiding af als bachelor Communicatiemanagement aan de Arteveldehogeschool. In november startte ik Contént op.
We zijn nu een kleine 5 maanden verder en de conclusie tot nu toe is dat ik een heel goede beslissing genomen heb. Ja, er zijn nadelen aan het feit dat ik nu zelfstandige ben. Maar er zijn ook heel wat voordelen.

Doordat mijn focus vooral op opdrachten ligt die ik zoveel mogelijk van thuis uit kan uitvoeren, kan ik mijn chronische pijn een pak beter onder controle houden.

TIPS OM EFFICIËNT TE WERKEN MET EEN CHRONISCHE ZIEKTE

Ik calculeer een maximum aantal uren per week in voor mijn werk. Ik ben door mijn studies met vallen en opstaan een expert geworden in time-management. Ik weet prima hoeveel uren per week of per dag ik kan werken en deel mijn dagen zorgvuldig op in afzonderlijke blokken.
Opdrachtgevers die bang zijn dat ik de deadline niet zou halen hoeven dus geen schrik te hebben: ik weet prima hoeveel hooi ik op mijn vork kan nemen. Bovendien zijn deadlines heilig voor mij. Als ik dan toch even over mijn grens moet gaan dan doe ik dat ook gewoon.
Mijn zetel is omgebouwd tot bureau. Met extra ergonomische ondersteuning en alles wat ik nodig kan hebben binnen handbereik. Helemaal af is mijn ‘bureau’ nog niet maar het is al een grote verbetering.
Ik werk voornamelijk van thuis uit in blokken van maximum twee uur per keer, neem tussendoor een rustpauze en vlieg er dan weer in.
Wist je dat je op die manier een pak productiever bent? Vier uur geconcentreerd achter een computerscherm zitten is helemaal niet zo gezond en je productiviteit daalt zienderogen. Deel je je werkuren echter op in kortere blokken, dan ben je veel productiever.
Met andere woorden: mijn opdrachten worden vlot ingeleverd en je betaalt een correct aantal uren voor het geleverde werk.
Op rustigere momenten las ik soms bewust een volledige rustdag in. Zo laad ik mezelf weer op om met 100% energie aan een nieuwe opdracht te kunnen beginnen.

KAN IK ERVAN LEVEN?

Deeltijds werken met een chronische ziekte zonder extra steun is quasi onmogelijk. Daar moet ik eerlijk in zijn. Met overheidssteun lukt het me wel maar ik draag uiteindelijk wél ook deels mijn steentje bij aan de economie en de maatschappij.

HOE KRIJGEN WE MEER MENSEN MET EEN CHRONISCHE ZIEKTE OP DE ARBEIDSMARKT?

Eerst en vooral moet er dringend iets gedaan worden aan het huidige overheidssysteem en moeten mensen die alsnog enkele uren per week gaan werken hiervoor beloond worden.
De mogelijkheden moeten transparanter gecommuniceerd worden door de betreffende instanties en het papierwerk een stuk vereenvoudigd.
Daarnaast is het de taak aan de werkgevers om flexibeler te zijn met werkuren en werkomstandigheden. Moet je werknemer bij jou op kantoor werken? Zorg dan dat de werkplaats aangepast is aan zijn noden. Wees flexibel qua werkuren en wanneer telewerken kan: moedig dit dan aan. Als corona ons iets kan leren, dan is het wel dat telewerk in veel meer sectoren en functies haalbaar is dan we denken. Niet alleen voor mensen met een chronische ziekte maar ook voor ‘gezonde’ collega’s. Met onze huidige technologie zijn er oneindig veel (tussen)oplossingen mogelijk. Bovendien heb je als werkgever vaak recht op bepaalde tegemoetkomingen van de overheid wanneer je iemand met een beperking tewerkstelt.
Als laatste: geloof in het talent van de persoon met een chronische ziekte en/of beperking. Zet die persoon in op de juiste plaats in je bedrijf en je zult een super gemotiveerde werknemer krijgen. (dit geldt eigenlijk overigens voor alle werknemers)

VOOR- EN NADELEN VAN (TELE-)WERKEN MET EEN CHRONISCHE ZIEKTE

Wil je als chronisch zieke aan de slag dan zul je eerst heel wat hindernissen moeten overwinnen. Ten eerste heb je de toestemming van diverse instanties nodig (papierwerk). Ten tweede moet je potentiële werkgevers overtuigen dat jij een volwaardige werknemer bent waar men op kan bouwen en die loyaal is aan het bedrijf.

Toch zie ik meer voordelen dan nadelen voor zowel werknemers met een chronische aandoening als voor hun werkgevers.

De werknemer/freelancer voelt zich beter in zijn vel omdat hij zich gewaardeerd voelt.
De werknemer/freelancer heeft een groter gevoel van eigenwaarde omdat hij zelf in staat is om voor (een deel van) zijn geld te werken.
De werknemer/freelancer is extra gemotiveerd omdat hij de kans krijgt om zijn talenten te tonen.
Hierdoor krijg je een werknemer die productiever en loyaler aan het bedrijf is.
De werknemer/freelancer raakt ook uit zijn sociaal isolement omdat hij meer in contact komt met andere mensen (zelfs al doet hij vooral telewerk).
Het is kostenefficiënter voor de werkgever.
De werknemer/freelancer heeft minder woon-werkstress.
Doordat telewerken meer ingeburgerd geraakt voor alle werknemers zijn er minder files.
Minder files betekent minder uitstoot, wat dan weer beter is voor het milieu.

CONCLUSIE

In onze huidige maatschappij is er nog veel werk aan de winkel om mensen met een chronische ziekte en/of beperking meer bij het arbeidsleven te betrekken. Maar toch kan het. Als de overheid de wetgeving herziet, als werkgevers hun oogkleppen afzetten en verder kijken dan de ziekte of de beperking, als telewerk geen uitzondering meer is, als werkwilligen met een beperking beloond worden voor hun inspanningen,….

Kortom: een thema waar de overheid zich eens heel diep in zou mogen verdiepen want ook mensen met een chronische ziekte en/of beperking willen gewoon graag volwaardig deelnemen aan de maatschappij.

Het is misschien iets waar we net nu, in deze coronatijd, eens extra bij stil moeten staan. Laat deze coronacrisis een keerpunt zijn in onze hectische maatschappij en laten we er de positieve elementen uit halen. Zoals bijvoorbeeld meer focus op telewerk en dus meer kansen voor mensen met een chronische aandoening.